Adam Czarnowski, „Krajoznawstwo”. Poradnik Metodyczny, ZG PTTK. Warszawa 1979, s. 23-24.

Każdy krajoznawca musi być turystą, a ten, kto ma zamiłowanie do turystyki krajoznawczej, przechodzi drogę stopniowego „dojrzewania” i doskonalenia się: pojawia się zainteresowanie różnymi dziedzinami wiedzy, potrzeba rozszerzania i pogłębiania posiadanych wiadomości. Jest zjawiskiem typowym, że najpierw budzą zainteresowanie obiekty łatwo dostrzegalne, szczególnie atrakcyjne, jak np. efektowny krajobraz górski, ciekawe budowle zabytkowe, pięknie położone jeziora; wystarczają same wrażenia i ogólne wiadomości. Z czasem uwaga kieruje się na inne obiekty i szczegóły, które odkrywają przed obserwatorem wiele pasjonujących problemów... następnie rodzi się zainteresowanie geografią, geologią, botaniką, etnografią, historią... Za tym idzie poszukiwanie i gromadzenie odpowiednich publikacji, własnych zbiorów, wykonywanie fotografii itd., czasem jakaś działalność badawcza, popularyzatorska, organizatorska.

Znaczna jednak większość turystów poprzestaje na gromadzeniu wrażeń i obserwacji z wycieczek oraz pamiątek i fotografii co przeradza się często w pasję; wystarcza im to na osobisty użytek, a niekiedy do prezentacji rodzinie lub znajomym i przynosi dostateczne zadowolenie.

Z takich „amatorów” turystów wyrastają czasem działacze krajoznawcy. Są to ludzie nie tylko o serdecznych zamiłowaniach, wręcz pasji krajoznawczej, ale przede wszystkim społecznicy, posiadający inicjatywę i odpowiednie uzdolnienia, Cechy te, poza wiedzą o kraju, są nieodzowne do rozwijania pracy krajoznawczej o charakterze społecznym.

Kursy i podręczniki nie potrafią w ten sposób ukształtować człowieka i jego pozytywnych cech indywidualnych, mogą jedynie dopomóc do ich szybszego wykorzystania, do niezbędnego wzbogacenia wiadomości teoretycznych i znajomości kierunków programowych ruchu turystyczno-krajoznawczego. Szeroka praktyka ułatwia nabywanie doświadczeń i dalszej wiedzy, a jej twórcze, indywidualne wzbogacanie i rozwijanie przynosi zwykle powodzenie w działaniu...

...Każdy działacz krajoznawca powinien doskonalić się i uzyskać tytuł instruktora krajoznawstwa (kolejno: regionu i Polski) są to stopnie funkcyjne kadry programowej PTTK, odpowiadając przodownikom turystyki kwalifikowanej. Formalne wymogi stawiane kandydatom na instruktorów i instruktorom, określone zostały w „Regulaminie Instruktora Krajoznawstwa”.

Pełnienie funkcji instruktora krajoznawstwa nakłada na działacza szereg obowiązków, a przede wszystkim realizowanie celów PTTK: budzenie umiłowania kraju ojczystego, pogłębianie wiedzy o jego regionach, walorach krajoznawczych i osiągnięciach. W tym celu instruktor powinien rozwijać działalność w ogniwach organizacyjnych PTTK i współdziałać z innymi organizacjami i instytucjami w zakresie krajoznawstwa; powinien też wykazywać wiele inicjatyw popartych rzetelną ich realizacją.